خب تمام پنجشنبه را خندیدم. از هشت و نیم صبح تا شش و نیم غروب. یکسره فقط خندیدم. فردایش خبر مریضی و کما شنیدم و بعد هم خبر مرگ ! میخواهم بگویم زندگی کلا همین ریختی است. معلوم نیست چه قرار است توی کاسه آدم بگذارد ! یک روز را همه ش میخندم و روز بعدش را افسرده و غمگینم... دلم همه ی چیزهای غیرممکن را می خواهد. هر چیزی که نشدنی است. انگار نه انگار که تا قبلش چقدر الکی خوشحال بودم. چقدر ناگهانی خوشحالی انقدر سخت شد... :( هرچند یک مدت کوتاه اما بالاخره فعلا سخت شده...
+ دیدن گریه ی دیگران، بیشتر من ُ افسرده میکنه تا خودِ اون اتفاق بد ... :(
++خاله ی مامانم هم رفت ... :(
گر شاد بودی آهسته بخند تا غم بیدار نشود و اگر غمگین بودی آرام گریه کن تا شادی ناامید نشود( چاربی چاپلین)
دلتون همیشه شاد
باشه سعی میکنم :)
ممنون :)